Jak widzicie zmian wielkich w wygladzie bloga nie bedzie. Moge zmienic tylko rozmiar czcionki, i to tylko czcionki wpisu. Wszystko pozostale (naglowki, tytul, itp.) pozostaja takie same. A stary szablon obcina mi zdjecia… Zatem musimy poczekac, az Blox ulepszy nieco nowe szablony.
A tymczasem wracamy do Meksyku. Ostatnio wrocilysmy z wycieczki na wyspe Espritu Santo. Wieczorem poszlysmy do restauracji. Mieli happy hour, czyli trzy margerity za 100 pesos (okolo 23 zlote). Zartem zaproponowalam kelnerowi:
– To poprosze po jednej margericie dla kazdej z nas – wskazujac na Zuzie, i na 8 letnia Ole.
Kelner nieco zdezorientowany popatrzyl na Ole, zastanowil sie pol minuty, i mowi:
– OK.
Chyba tylko w Meksyku oferuja alkohol osmiolatkom 😀
Na obiad zamowilam sobie danie tradycyjna meksykanska potrawe, Molcajetes. Jest to mieso duszone w naczyniu z lawy (moje naczynie bylo w ksztalcie swinki), i moze sie skladac z jednego, dwoch lub trzech rodzajow miesa. Podawane z kaktusem, meksykanska kielbasa, serem, cebulkami i zielonym sosem. Ja wybralam dwa rodzaje miesa – stek i krewetki. Bylo przepyszne, ale olbrzymie!
Nastepnego dnia, we wtorek, wybralysmy sie na konie. Przewodnik zawiozl nas na rancho. Oczywiscie zwyczajem meksykanskim trzeba bylo poczekac, bo nie bylo koni – biegaly sobie gdzies tam w gorach, i ranczer (??) musial je znalezc, zlapac i przyprowadzic z powrotem na farme. Zajelo mu to 90 minut. My w tym czasie ogladalysmy sobie kozy, krowy i kaktusy.
W koncu konie zostaly przyprowadzone, osiodlane (siodlal je szescioletni syn farmera), i wyruszylismy. Najpierw wsrod gor, cudownych kanionow, pozniej przez ‘las’ kaktusow, nad ocean. Przezycie niesamowite. Goraco bylo bardzo, ukurzone bylysmy strasznie, ale galop wzdluz brzegu oceanu – bezcenne uczucie!
W pewnym momencie przewodnik (ktory o jezdzie konnej nie mial zielonego pojecia) i jego kon staneli, i stoja. Po minucie mniej wiecej pytam sie:
– Dlaczego stoimy? Dlaczego nie jedziemy?
– Bo kon sie zatrzymal – odpowiedzial przewodnik.
😀
Olzusy u Fajwoklokow 